Armadillo

Je kunt je goed voorstellen waarom ARMADILLO, als eerste documentaire ooit, geselecteerd werd voor de Semaine de la Critique-competitie in Cannes vorig jaar én er meteen de hoofdprijs won. ARMADILLO is zo meeslepend, dat het lijkt alsof je naar een speelfilm à la SAVING PRIVATE RYAN zit te kijken in plaats van naar een documentaire over een groep Deense soldaten in Camp Armadillo in Zuid-Afghanistan. Opmerkelijk, want de Deense filmmaker Janus Metz hanteert toch een sobere stijl: geen dramatische commentaarstem, geen ellenlange interviews, geen visuele trucjes. Hij oordeelt ook niet, maar observeert en registreert, waarbij hij de jonge soldaten in allerlei concrete situaties dicht op de huid filmt. En dat kon ook, Metz en zijn cameraman Lars Skree kregen opvallend veel ruimte van het Deense leger.
Voor de afstand die je ervaart bij het bekijken van bijvoorbeeld journaalbeelden is in ARMADILLO absoluut geen plaats. Je wordt meegezogen in de acties van de soldaten en de reacties van de bevolking daar, zoals een boer die weigert informatie te geven over de Taliban: ‘Jullie hebben wapens, zij hebben wapens, ik ben de pineut.’ Je krijgt ook beelden voorgeschoteld die je liever niet zou zien. Van dodelijke acties, van wraakzucht, van doodsbange dorpelingen, van paniek en van soldaten die op zoek zijn naar de ultieme kick. Nee, dit is geen fictie, maar bittere werkelijkheid.
In Cannes verzekerde Metz dat hij met ARMADILLO geen spannend verhaal wilde vertellen. Zijn doel was een zo diepgaand mogelijke, antropologische zoektocht naar de impact van een oorlog op de geest van jonge mensen. Ver weg van huis en haard moeten zij de vrede afdwingen en een democratie mogelijk maken.