Moon

Astronaut Sam (Sam Rockwell) heeft drie jaar gewerkt en gewoond op de achterkant van de maan en wacht op aflossing. Zijn contract met Lunar Industries, een bedrijf dat zich specialiseert in het oogsten van helium-3 op de maan, zit er bijna op. Al die jaren heeft hij alleen geleefd. Het contact met de aarde was moeilijk te onderhouden omdat hij aan de ‘donkere’ kant van de maan woonde. Sporadisch ontving hij een videoboodschap van thuis. Vlak voor zijn aflossing ontdekt Sam tijdens een routinecontrole dat hij niet alleen is. Er is een dubbelganger aanwezig. Gaat het om een mens of om een zelfdenkende machine?
MOON van de jonge regisseur Duncan Jones is geen sciencefictionfilm in de gewone zin van het woord. Er zijn geen supertechnische hoogstandjes die de show stelen. Jones wilde een film maken die zou aanvoelen als een productie uit de jaren zeventig. Dat is hem bijzonder goed gelukt, want het veelgeprezen MOON bevat onmiskenbaar echo’s van 2001: A SPACE ODYSSEY. Zo is er de pratende boordcomputer Gerty, die doet denken aan de computer HAL uit Kubrick’s scifi-klassieker. Maar Gerty slaat niet op hol.
Als zoon van popster David Bowie (Jones werd geboren als Zowie Bowie) mag muziek natuurlijk niet ontbreken in MOON. Niet zijn vader maar de Britse componist Clint Mansell (REQUIEM FOR A DREAM, THE WRESTLER) tekende voor de prachtige soundtrack.