Antichrist

Draaien we ‘m of draaien we ‘m niet? Dat was even een dilemma voor de programmacommissie, maar natuurlijk draaien we ANTICHRIST. Een filmhuis zonder de nieuwe Lars von Trier is immers als een voetbalcompetitie zonder Ajax of Feijenoord. Vanwaar dan toch dat dilemma? Omdat het een heftige film is, waarin de Deense regisseur de grenzen van de gewone cinema opzoekt.
ANTICHRIST begint met een sprookjesachtig mooi gefilmde proloog in zwart-wit: begeleid door klassieke muziek zien we in slow-motion een man (William Dafoe) en een vrouw (Charlotte Gainsbourg) met elkaar vrijen. Tegelijkertijd zien we hoe hun jonge zoontje uit zijn bed klautert, via een tafel naar het raam klimt en naar beneden valt – zijn dood tegemoet. Vervolgens schakelt de film over in kleur en begint het eigenlijke verhaal. De vrouw maakt na de dood van haar zoontje een zeer ernstige depressie door. Omdat ze geen baat lijkt te hebben bij reguliere therapie neemt haar man – zelf een therapeut – de behandeling over. Zelfs een leek weet dat zoiets not done is. En dat blijkt al snel: de twee gaan naar hun zomerhuisje in het bos, waar de vrouw gaandeweg steeds verder ontspoort. Zij heeft in haar hoofd gehaald dat ze wraak moet nemen op de mannen van deze wereld én op haarzelf. De details daarvan zullen we hier niet noemen, maar het feit dat ANTICHRIST te boek staat als dé schandaalfilm van Cannes zegt waarschijnlijk voldoende.
Maar ondanks alle schandalen blijft ANTICHRIST natuurlijk volledig overeind. In de film rekent Von Trier af met zijn eigen depressies en dat gebeurt op een manier die niet eerder is vertoond. Datzelfde geldt voor de moedige hoofdrol van Charlotte Gainsbourg, die in Cannes terecht werd beloond met de prijs voor de beste actrice.