Troubled water

Jan komt vervroegd vrij uit de gevangenis, waar hij acht jaar heeft gezeten voor moord op een kleuter die nooit meer teruggevonden is. Jan heeft altijd ontkend. Vlak voor zijn vrijlating nemen zijn ‘maten’ hem ter afscheid onderhanden. Ze breken zijn vingers – die hij als getalenteerd organist zo nodig heeft – en houden zijn hoofd onder water. De verdrinkingsdood van het verdwenen jochie dringt zich aan hem op; een beeld dat hij nooit meer kwijt zal raken. Toch hoopt hij weer iets van zijn leven te maken. Met hulp van de gevangenis krijgt Jan de kans om als organist aan het werk te gaan in Oslo. Wel krijgt hij het advies om daar z’n tweede naam, Thomas, te gebruiken. Aangekomen in de kerk wordt hij afgewezen. Thomas zet zich achter het orgel, verbijt de pijn in z’n vingers en speelt de teleurstelling van zich af. Dat zorgt ervoor dat hij alsnog wordt aangenomen. Na wat wennen lijkt een mooie tijd aan te breken. Thomas krijgt een verhouding met Anna, de pastor en alleenstaande moeder van Jens (die verbluffend veel lijkt op de verdwenen kleuter). Het prille geluk wordt ruw verstoord wanneer lerares Agnes met haar klas de kerk bezoekt. Zij herkent in de organist de man die veroordeeld werd na de verdwijning van haar zoontje. Dan begint alles te kantelen.
TROUBLED WATER van de Noorse regisseur Erik Poppe is een gelaagde film met grote thema’s als schuld, boete, vergiffenis en verzoening. Die gelaagdheid zit in het scenario met zijn flashbacks en perspectiefwisselingen, in de acteerprestaties (Trine Dyrholm schittert als de door verdriet achtervolgde moeder), en in zowel de Engelse als oorspronkelijke titel (De Usynlige – de onzichtbaren). Een film die nog lang blijft rondspoken in je geest. En in je oren, want nooit eerder was zo’n overdonderend mooie versie te horen van Simon and Garfunkel’s klassieker ‘Bridge over troubled water’.