Control

De Nederlandse fotograaf Anton Corbijn is wereldberoemd geworden met het fotograferen van andere beroemdheden. Vooral de gruizige zwart-wit foto’s die hij sinds jaar en dag schiet van megaband U2 hebben overal school gemaakt. Al eind jaren zeventig zette hij echter een trend in de popfotografie met roemruchte foto’s van het Britse Joy Division. En nu is daar zijn speelfilmdebuut CONTROL over deze post-punkband, waarmee de cirkel voor Corbijn rond is.
CONTROL toont ons de razendsnelle opkomst en ondergang van Joy Division, of beter van zanger Ian Curtis die in 1980 op 23-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. Dit verhaal kwam eerder al zijdelings aan bod in Michael Winterbottom’s nepdocu 24 HOUR PARTY PEOPLE. In tegenstelling tot die uiterst grappige film houdt Corbijn het in zijn debuut vrij serieus. Met prachtige zwart-wit beelden – overduidelijke echo’s van zijn fotowerk – laat hij in CONTROL zien hoe Curtis langzaam de controle verliest over zijn eigen leven. De schuchtere tobber raakt verstrikt in zijn stormachtige succes, in zijn epileptische aanvallen, zijn veel te vroege huwelijk en vaderschap, plus in een parallelle relatie met de knappe Belgische groupie Annik Honoré.
Corbijn baseerde zich voor CONTROL sterk op de biografie Touching from a distance van weduwe Deborah Curtis (goed gespeeld door Samantha Morton, die we volgende maand zien in ELIZABETH 2). Maar gelukkig laat hij ook de onheilspellende muziek van Joy Division een hoofdrol spelen. Al hun grote hits komen voorbij – grotendeels ingezongen door hoofdrolspeler Sam Riley zelf, die klinkt als een verbeterde versie van Ian Curtis. Met Corbijn gaat het beter dan ooit. Sinds de première op het filmfestival van Cannes viel zijn debuut veelvuldig in de prijzen en bovendien belandde CONTROL hoog in de lijstjes met beste films van 2007.