Perfume

‘In de tijd waarover wij spreken heerste in de steden een voor moderne mensen nauwelijks voorstelbare stank’, zo trekt de karakteristieke vertelstem van John Hurt (DOGVILLE, MANDERLAY) je de wereld binnen van PERFUME. Een treffend citaat uit de gelijknamige über-seller van Patrick Süskind, waarin alles draait om geuren.
Voor wie de historische roman niet heeft gelezen: Süskind beschrijft in Het parfum de bizarre geschiedenis van Jean-Baptiste Grenouille (Ben Whishaw), een weesjongen die in zeventienzoveel wordt geboren tussen het afval van de Parijse vismarkt. Zelf heeft Grenouille geen lichaamsgeur, maar dit gebrek compenseert de jongeman met een uitzonderlijke gave: hij kan duizenden-en-duizenden geuren van elkaar onderscheiden. Nadat hij in de leer is geweest bij de beroemde parfumeur Giuseppe Baldini (Dustin Hoffman) start Grenouille zijn persoonlijke queeste: het creëren van het ultieme geurpalet. Dat hij daarvoor in parfumstad Grasse jonge vrouwen moet vermoorden om hun geur te ‘vangen’ ziet de autistische Jean-Baptiste niet als een probleem. Hij kent namelijk geen verschil tussen goed en kwaad ñ zijn leven bestaat slechts uit lekkere en vieze geuren.
Meer dan twintig jaar moesten we wachten op PERFUME. Achteraf gezien maar goed ook, want toen het boek uitkwam zat regisseur Tom Tykwer nog op de middelbare school. Alles wat dit Duitse multitalent tot nu toe aanraakte veranderde in goud, zo bewees hij met films als WINTERSCHLÄFER, de cultklassieker LOLA RENNT of HEAVEN. Met PERFUME lukt dat Tykwer opnieuw. Wát een prestatie, zeker wanneer je bedenkt dat erkende grootheden als Stanley Kubrick, Martin Scorsese en Tim Burton hun vingers niet aan Süskinds boek durfden te branden. Afgezien van een veeleisende climax is PERFUME volledig geslaagd. Met zwierige beelden – Tykwerís stijlkenmerk – en met extreme close-ups van neusvleugels en huidporieën wist hij de ultieme zintuiglijke film te maken.