Shara

SHARA van de Japanse regisseur Naomi Kawase is een film zoals die in Europa of Amerika eigenlijk nooit gemaakt wordt. Ingetogen, poÎtisch, spiritueel en met een scenario dat niet mÈÈr vertelt dan noodzakelijk.
Dat is misschien anders dan wij gewend zijn, maar maakt de film niet per definitie ontoegankelijk. ‘Mijn films worden door westerlingen veel beter begrepen dan door Japanners’, constateerde Kawase in een interview tijdens het Rotterdams Filmfestival, waar SHARA eerder dit jaar in premiËre ging. Veel dialogen bevat de film dan ook niet – vooral de beelden doen het werk.
SHARA begint hectisch en dramatisch: de twaalfjarige Shun rent met zijn tweelingbroer Kei door de stad als Kei van het ene op het andere moment spoorloos verdwijnt. Vijf jaar zijn voorbijgegaan als de politie komt melden dat zijn lichaam is gevonden. Wat er precies met hem is gebeurd laat regisseur Kawase in het midden. Zij wil vooral de ontreddering en de verwarring bij de achtergebleven familieleden laten zien. Shun zoekt met zijn vriendin Yu troost in de liefde en de kunst, zijn hoogzwangere moeder focust zich op de aanstaande gezinsuitbreiding en zijn vader Reiko houdt zich druk bezig met de voorbereidingen van een groot straatfeest. Tijdens dat feest beleeft de film zijn climax met een prachtig gefilmde dansscËne in de regen.