Fahrenheit 9/11

Sinds FAHRENHEIT 9/11 afgelopen voorjaar in Cannes zijn première beleefde is het een van de meest besproken films van het jaar. Niet zozeer omdat de documentaire van Michael Moore - terecht of onterecht - de Gouden Palm won, maar vooral vanwege de boodschap. De film is namelijk één grote kruistocht tegen de Amerikaanse president George Bush. Volgens Moore is Bush een bedrieger, heeft zijn familie financiële banden met die van Osama Bin-Laden en is de oorlog tegen Irak een schanddaad waarvan rijke Amerikanen profiteren en arme Amerikanen de dupe worden.
FAHRENHEIT 9/11 verwijst naar de datum waarop de VS letterlijk en figuurlijk ontbrandden door de aanslagen op de Twin Towers en het Pentagon. Die terreurdaden vormen het startpunt van de film, zonder trouwens zelf in beeld te komen. Sterker nog: Moore laat ons kijken naar een zwart scherm en laat ons alleen de geluidsband horen, waardoor de impact enorm is. Aan impact heeft de film sowieso geen gebrek, want wat volgt is een twee uur durend bombardement van beelden en cynisch commentaar waarmee Moore zijn boodschap ondersteunt.
Net als in BOWLING FOR COLUMBINE laat de regisseur geen filmtruc onbenut om zijn verhaal kracht bij te zetten. De montage is soms zó snel en flitsend dat je als kijker niet eens de tijd hebt om te bedenken wat waar is en wat niet. Maar zoals de NRC treffend constateerde: zelfs als maar tien procent van wat Moore vertelt klopt is dat al erg genoeg.
Volgens insiders zou de film weleens flinke invloed kunnen hebben op de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november aanstaande. De toekomst zal dat leren, maar voor distributeur Disney was het reden genoeg om FAHRENHEIT 9/11 op de plank te laten liggen. Gelukkig werden de rechten teruggekocht door de producenten, waardoor de hele wereld de film nu al kan aanschouwen.