Beats

Soms is een muziekfilm meer dan een film over muziek. Zelfs als de beats al in de titel zitten, zoals in het verfrissende BEATS, met twee briljant gecaste jonge hoofdrolspelers. Ook als Rave niet uw favoriete muziekgenre is wordt u beloond -- gewoon gaan kijken.

In dit universele verhaal over vriendschap, verzet en de kracht van samen sterk zijn,  raken we betrokken bij de levens van Johnno en Spanner, twee jonge knullen uit heel verschillende milieu’s in het conservatieve Schotland. Ze worden gegrepen door de spirit van de eerste house-muziek in de jaren tachtig van de vorige eeuw. De muziek is voor hen een manier om hun benauwde jeugd van zich af te schudden – een subcultuur die de vrijheid omarmt. De Tory-regering gooit olie op het vuur met een samenscholingsverbod op plekken waar ‘repeterende beats te horen zijn’, niet echt een effectief antwoord op de verbindende kracht van de opzwepende muziek die onverwachte vriendschappen smeedde. Zo ook voor buurtgenoten Johnno en Spanner. De een moet het zien te rooien met een gewelddadige broer die leeft van drugshandel, de ander gaat gebukt onder een leven in een net gezin met een politieagent als stiefvader. Reden te meer voor de twee jongens om met de randfiguren uit hun ‘vriendenclub’ rond te hangen in verlaten zwembaden en fabrieksgebouwen. Hun kat en muisspel met het gezag eindigt op een grootse, geheime rave party, waar ze vol verwachting al die tijd naar toe hebben geleefd en die ze via een hilarische roadtrip bereiken.

Daar switcht Welsh van zwart-wit naar kleur en krijgen we alsnog een portie rave pur sang voorgeschoteld, maar zo betoverend in beeld gebracht dat zelfs de meest verstokte house-haters moeiteloos overstag gaan – het pulserende licht is niet alleen om je heen, wat op zich al een knappe prestatie zou zij, je voelt het samen met de twee jongens door je heen knallen. Probeer dat maar eens te vangen in een film. Welsh lukt het. Zo zie je het niet vaak.