Happy end

HAPPY END is een portret van een welgestelde familie, waarvan alle leden bij elkaar wonen in een grote villa in Calais. Dat zet de verhoudingen op scherp. Wie het oeuvre van regisseur Michael Haneke een beetje kent weet dat zijn nieuwste drama – ondanks de titel – geen gezellige familiefilm kan zijn.

HAPPY END begint met beelden die door de 12-jarige Eve gemaakt zijn met haar smartphone. Ze heeft stiekem haar moeder gefilmd en het wordt snel duidelijk dat hun relatie vergiftigd is. Dat blijkt symptomatisch voor bijna alle familieverhoudingen. Grootvader Georges (Jean-Louis Trintignant uit AMOUR) was ooit de oprichter van het familiebedrijf, maar nu is hij dement en bij vlagen suïcidaal. Zijn manipulatieve dochter Anne (Isabelle Huppert) werkt keihard om het bouwbedrijf staande te houden. Thuis heeft ze het te stellen met een opstandige zoon die er nogal afwijkende ideeën op nahoudt – zo gaat hij om met vluchtelingen uit de jungle van Calais. Anne’s broer Thomas houdt zich vooral bezig met zichzelf en zijn seksuele avontuurtjes, zelfs zijn dochter Eve kent hij nauwelijks.

Volgens critici is HAPPY END een vintage Haneke: thema’s als seks en dood worden fragmentarisch en soms voyeuristisch verbeeld. In zekere zin zou deze film als een vervolg kunnen worden beschouwd van publiekslieveling AMOUR uit 2012, te meer omdat de regisseur een duidelijke verwijzing heeft opgenomen.

‘Haneke stelt vragen en zet te denken’, schreef Vrij Nederland, ‘Hij geeft geen antwoorden, opdat wij dat zelf doen.’ Of zijn zwarte komedie over een disfunctionele familie daadwerkelijk een happy end heeft mag iedereen dan ook voor zichzelf uitmaken.