Louder than bombs

Een mooi beeld aan het begin van LOUDER THAN BOMBS: een volwassen hand streelt zachtjes een babyhandje. Jonah (Jesse Eisenberg) is net vader geworden. Ontroerd kijkt hij naar zijn vrouw die ligt bij te komen van de bevalling. Een echt gezin, hij kan zijn geluk niet op. Zo lijkt het, maar al gauw rijzen er vragen als Jonah even later in het ziekenhuis zijn ex-vriendin tegenkomt.

De Noorse regisseur Joachim Trier (REPRISE, OSLO) zet ons vaker aan het denken in deze film over familiebanden. Door zijn verhaal vanuit de verschillende hoofdpersonages te vertellen krijgt de werkelijkheid steeds een ander gezicht. In een uitgedokterde opbouw van scènes die heen en weer springen in de tijd ontrolt zich een fascinerend familiedrama.

Centraal in het voor de Gouden Palm (Cannes) genomineerde LOUDER THAN BOMBS staat de vermaarde oorlogsfotograaf Isabelle (Isabelle Huppert). Ze kwam drie jaar geleden om bij een auto-ongeluk en nog steeds worstelt haar gezin met het verlies. Maar er zijn ook vragen gebleven rond haar dood.

Isabelle’s man Gene (Gabriel Byrne) heeft zijn acteurscarrière opgegeven om hun twee zonen te verzorgen. Jonah is inmiddels afgestudeerd en docent geworden – zijn leven lijkt op de rails te staan. Op puberzoon Conrad krijgt Gene maar geen grip. Wat hij ook probeert, de jongen is onbenaderbaar.

Het balletje gaat voor alle drie aan het rollen wanneer Gene van een New York Times-journalist het verzoek krijgt mee te werken aan een retrospectief over Isabelle’s werk en leven. Jonah komt naar zijn ouderlijk huis om het archief uit de donkere kamer van z’n moeder door te spitten. Herinneringen kleuren de dagen en hernieuwen uiteindelijk – zeker niet zonder slag of stoot – het verloren contact tussen de broers en vader.