Elser

Hij ademt zwaar, snuift en kreunt. Met zijn mond houdt de man een zaklamp gericht op zijn gehavende handen. Die schuiven voorzichtig staven dynamiet in een pilaar en verbinden die met het zelf geconstrueerde tijdschakelapparaat. Tik tik tik – alles lijkt het te doen. Zonder een spoor achter te laten loopt de man het gebouw uit en verdwijnt in de duisternis.

Het is 8 november 1939 als Hitler de zaal van de Münchner Bürgerbräukeller binnenstapt. Tijdens zijn toespraak krijgt hij een briefje toegeschoven en vertrekt wat eerder dan gepland met zijn nazibonzen. Dertien minuten later vindt er een enorme explosie plaats en ligt een groot deel van het gebouw in puin.

Vol ongeloof kijkt Georg Elser (Christian Friedel) politiechef Nebe (Burghart Klaussner) aan die hem tijdens een verhoorsessie vertelt dat zijn aanslag op Hitler is mislukt. Elser is opgepakt op zijn vlucht naar Oostenrijk, maar weigert ook maar iets te zeggen. Dat houdt hij lang vol, ondanks de niet mis te verstane ondervragingstechnieken. Pas als hij geconfronteerd wordt met zijn voormalige geliefde legt hij een volledige bekentenis af – haar mag niets overkomen.

Elser schikt zich in zijn lot, maar moet nog lang wachten op zijn executie. Tot op het hoogste niveau wordt zijn bekentenis niet aanvaard: het is onbestaanbaar dat iemand zo’n aanslag in z’n eentje kan fiksen.

Regisseur Oliver Hirschbiegel (DER UNTERGANG) laat ons in ELSER via uitgebreide flash backs zien hoe de nog jonge Georg tot zijn – toch opmerkelijke – verzetsdaad kwam. En dat niet alleen, hij schetst onomwonden hoe de gewone Duitser het opkomend nazisme omarmde. Elser wordt fantastisch vertolkt door Friedel, die we net als Klaussner eerder zagen in Michael Haneke’s DAS WEISSE BAND.