Amy

Een kroniek van een aangekondigde dood, zo zou je de documentaire AMY kunnen omschrijven. Maar dat doet deze biopic over Amy Winehouse geen goed recht. Want wát een film maakte regisseur Asif Kapadia over de Britse soulzangeres: via een bombardement van beelden én muziek volgen we ruim twee uur lang haar snelle opkomst en tragische ondergang. Het resultaat is verpletterend – zelfs voor wie Winehouse’s muziek of zangstijl maar zo-zo vindt.

Kapadia koos bewust niet voor een klassieke documentaire met talking heads die in beeld worden geïnterviewd, maar stelde zijn film samen uit duizenden uren TV- en concertopnames, found footage, mobiele filmpjes van omstanders en foto’s plus films van paparazzi. Daarnaast kon hij beschikken over talloze selfies en (familie)filmpjes, gemaakt door Winehouse en haar vrienden. Onder die – soms gruizige – beelden zijn fragmenten te horen uit interviews met mensen uit haar directe omgeving: ouders, vriendinnen, exen, bandleden, managers, concertpromotors, etcetera.

Chronologisch laat AMY zien hoe Winehouse opgroeit in een disfunctioneel gezin, met ouders die al vóór haar pubertijd scheiden. De jonge Amy krijgt depressies en eetstoornissen, en verlaat al snel het ouderlijk huis. In Londen leidt ze vervolgens een losbandig leven, maar dankzij haar gouden keel breekt ze in 2003 door als zangeres. Haar carrière kent hoge toppen met wereldhits als Rehab en Valerie, maar ook diepe dalen met verslavingen aan drank en allerlei drugs. Uiteindelijk maakt ze slechts twee platen tijdens haar korte leven, dat in 2011 eindigt door een acute alcoholvergiftiging. Pas 27 jaar oud is Winehouse dan.

In AMY zie en hoor je als kijker hoe groot het talent van Winehouse was. Tegelijkertijd toont de documentaire haarfijn wie haar ondergang hebben ingeluid: haar geldbeluste vader en promotor, haar zwaarverslaafde ex-man Blake Fielder-Civil en de roddelpers die smulde van haar ontsporingen. Zij versnelden allen de (zelf)destructie van Winehouse. Wat rest is haar stem, die ongelofelijke stem.