Phoenix

De volle vijf sterren gaf de Filmkrant aan PHOENIX van de Duitse regisseur Christian Petzold. Terecht, want net als in zijn vorige film BARBARA legt hij opnieuw een opzienbarend stuk Duitse geschiedenis bloot. Dit keer niet de uitwassen van de DDR, maar de nasleep van de Tweede Wereldoorlog – toen een nieuw Duitsland moest worden opgebouwd op de resten van het facisme en nazisme. En net als in BARBARA wordt de hoofdrol weer onnavolgbaar goed neergezet door zijn vaste muze Nina Hoss.

Hoss speelt in PHOENIX de Duitse Nelly, die we in het begin van de film slechts zien met een ingezwachteld gezicht. Nelly was vóór de oorlog een rijke vrouw, maar belandde door verraad in een concentratiekamp. Dat overleefde ze met een verminkt gezicht, waarna ze haar verleden letterlijk laat uitwissen via een gezichtsverandering bij een plastisch chirurg. Daarna keert ze terug naar haar man Johnny in Berlijn, om uit te vinden of hij haar heeft verraden aan de nazi’s. Johnny herkent haar niet, al doet hij haar wel denken aan Nelly. Dan blijkt hij een sluwe vos: hij vraagt Nelly om zich voor te doen als zijn verdwenen vrouw, zodat hij via de officiële instanties aanspraak kan maken op haar fortuin. Nelly speelt het spelletje mee, maar doet zij dat uit liefde of uit wraak?

PHOENIX is gebaseerd op de roman ‘Le retour des cendres’ die in 1961 werd geschreven door de Franse schrijver Hubert Monteilhet. Regisseur Petzold en zijn scenarist Harun Farocki gaven een eigen draai aan diens verhaal. Het resultaat is volgens de Filmkrant ‘een Hitchcockachtige thriller over persoonsverwisselingen en persoonsverdubbelingen in de puinhopen van het naoorlogse Berlijn. (…) Een oerschreeuw om gezien te worden en een pijnlijke spiegel voor de Duitse en Europese collectieve schuld’.