Ana Ana

Na de Arabische lente van 2011 had men in Egypte hoop op een betere toekomst met méér vrijheid voor vrouwen. De Nederlandse Corinne van Egeraat wilde achterhalen of Egyptische vrouwen er inderdaad op vooruit zijn gegaan en reisde af naar Caïro, waar ze videoworkshops opzette voor vrouwelijke kunstenaars. Samen met de Tsjechische regisseur Petr Lom verwerkte ze dit materiaal tot de documentaire ANA ANA – Arabisch voor ‘Ik ben mezelf’.

In ANA ANA vertellen vier jonge vrouwen over hun levens, wat hen daarin bezighoudt en waar ze over dromen. De docu biedt een verrassende én ontnuchterende blik op het leven in Caïro, vooral doordat de hoofdpersonen zélf de camera ter hand nemen. Ieder blijkt een heel eigen stijl te hebben. Zo filmt de één een stoel in een verlaten zandvlakte, of zichzelf als zij in de stad op verlaten stoelen gaat zitten. Die stoelen horen nergens bij, net als zijzelf die op verschillende plekken in de wereld woonde. Een andere vrouw schiet veel concretere beelden wanneer zij in een volle metro protesteert tegen seksuele intimidatie. En een derde kunstenares schetst een symbolisch beeld van een dansende bruid in een gigantische vogelkooi.

Professioneel danser worden? Wachten met trouwen? ’s Avonds alleen over straat gaan? Het blijkt allemaal not done voor vrouwen in Egypte, waar ongelijkheid en onderdrukking nog steeds deel uitmaken van de maatschappij. Zoals één van hen het zegt: ‘We zullen nooit in een land leven waar de machthebbers je niet beledigen, of heersen zonder extreme onrechtvaardigheid. Althans niet in de komende dertig jaar.’