Lincoln

Na meer dan 7000 boeken en vele films over Abraham Lincoln (1809-1865) is er nu een scherpzinnige biopic van Steven Spielberg die alle eerdere verfilmingen overtreft. Hij werkte er twaalf jaar aan en maakte de geslaagde keuze om niet Lincoln’s hele leven te verfilmen, maar te focussen op de belangrijkste en laatste periode in zijn leven. Daarin stond het afschaffen van de slavernij – en daarmee het beëindigen van de Amerikaanse burgeroorlog – hoog op de agenda. Spielberg’s keuze geeft de film meer diepgang én inzicht in het denken en handelen van deze beroemdste president van de VS.

Aan het begin van LINCOLN zien we een paar minuten van het slagveld tijdens de burgeroorlog, maar al snel blijkt dat Spielberg hier niet voor het gebruikelijke spektakel heeft gekozen. Lincoln bleef zelf ver van de frontlinies en voerde zijn strijd in het Congres. Het ging erom voldoende stemmen te winnen voor de wetswijziging die een einde moest maken aan de slavernij.

LINCOLN is voornamelijk binnenskamers opgenomen, belicht met kaarsen en olielampen. Bovendien in widescreen-formaat, waarmee alle politici en belangrijke karakters goed in beeld komen. De politieke arena krijgt zo de typische sfeer van de 19e eeuw, wat nog wordt versterkt door het archaïsche taalgebruik. De toon van het debat is intellectueel, in schril contrast met de woordenwisselingen die we tegenwoordig gewend zijn in de politiek. Lincoln was vóór zijn aantreden als president een succesvol advocaat, wat blijkt uit zijn talent voor juridische haarkloverij. Maar hij is op zijn best als hij het zoveelste smaakvolle verhaal opdist. Dat dit in de film zo goed uitpakt is vooral te danken aan hoofdrolspeler Daniel Day-Lewis, die als twee druppels water lijkt op Lincoln – op een vijfdollarbiljet zou hij niet misstaan. Day-Lewis won er heel verdiend zijn derde Oscar voor.