Io e te

Bernardo Bertolucci is terug met zijn eerste Italiaanse film in dertig jaar. Maar deze keer geen episch drama in de traditie van klassiekers als NOVECENTO of THE LAST EMPEROR. Nee, hij koos voor een boekverfilming van Niccolo Ammaniti’s bestseller Jij en ik – een klein en intiem verhaal over autisme.

IO E TE gaat over de 14-jarige Lorenzo, die het moeilijk heeft met zijn moeder en lastig aansluiting vindt bij leeftijdsgenootjes. Als zijn hele klas op skivakantie gaat, besluit Lorenzo om niet mee te gaan. Hij sluit zich liever een week lang op in de kelder van het appartement waar hij met zijn moeder woont. Met de nodige proviand, zijn MP3-speler en een mierenboerderij duikt hij onder. Maar al snel krijgt hij gezelschap van zijn halfzus Olivia, die ook een eenzame missie heeft: afkicken van haar heroïneverslaving. Lorenzo is niet blij met deze ongewenste indringer, met wie hij de claustrofobisch kleine ruimte moet delen.

IO E TE speelt zich vrijwel volledig af in die kelder. Bertolucci observeert vooral en hij registreert de voorzichtige intimiteit die ontstaat tussen Lorenzo en Olivia. Zijn keuze om in één ruimte te filmen is een gevolg van een lichamelijke beperking: de inmiddels 73-jarige regisseur is door chronische rugklachten aangewezen op een rolstoel. Maar hij waant zich jong van geest en werkt graag met jonge, onbevangen acteurs. Dat brengt hem terug naar zijn eigen jeugd. Vandaar dat ook de soundtrack teruggaat in de tijd. Oude (pop)liedjes over eenzaamheid en vervreemding dragen mooi bij aan de sfeer van IO E TE, met als nostalgisch hoogtepunt de Italiaanse versie van David Bowie’s Space Oddity.