Hemel

De internationale persprijs winnen op het filmfestival in Berlijn voor je speelfilmdebuut, dat wil elke beginnende filmer wel. Voor de Nederlandse Sacha Polak was het feest, en beslist ook voor de jonge actrice Hannah Hoekstra die in HEMEL de sterren van de hemel speelt. HEMEL is geen doorsneefilm en laat zich qua onderwerp een beetje vergelijken met net eerder uitgebrachte films als SHAME en LENA: het onvermogen om werkelijk lief te hebben.
HEMEL is opgebouwd uit een aantal hoofdstukjes waarin we Hemel - zo heet de hoofdpersoon nu eenmaal - beetje bij beetje leren kennen: van een recht voor z’n raap-tante tot een wat eenzame en verwarde jonge vrouw op zoek naar een liefdevolle relatie. En al is ze nog jong, ook Hemel heeft een verleden. Wat daar precies is gebeurd krijgen we niet te horen. Wel wordt duidelijk dat haar moeder kort na Hemel’s geboorte zelfmoord heeft gepleegd en dat haar vader (Hans Dagelet) haar heeft opgevoed. Hij speelt dus een grote rol in haar leven, misschien wel een te grote rol. Ze kan niet zonder hem, maar hun relatie is ook wat ongemakkelijk. Hemel’s zoektocht naar liefde en identiteit is grenzeloos, uitdagend, en soms zelfs agressief. Ze beschouwt haar veroveringen als wegwerpartikelen en laat niemand te dichtbij komen. Ze is rusteloos en kan kwetsen als de beste, maar in wezen is Hemel een breekbare vrouw die in het reine moet komen met het leven.
HEMEL is een film die sprankelt, confronteert en - net als het echte leven - geen pasklare antwoorden geeft. Een bijzonder debuut.