Shame

Sex sells, ook in arthouse-films. Niet voor niets had het Rotterdams Filmfestival dit jaar een speciaal bijprogramma geprogrammeerd met ouderwetse pornofilms uit Brazilië. Tegelijkertijd ging in Rotterdam SHAME in première, de tweede film van regisseur/kunstenaar Steve McQueen. Ook SHAME is een film vol seks, maar zonder porno.
In 2008 maakte McQueen furore met HUNGER, een schokkende film die het waargebeurde verhaal vertelt van het Noord-Ierse IRA-lid Bobby Sands die zich begin jaren tachtig uit protest tegen zijn behandeling doodhongerde. De film zette acteur Michael Fassbender op de kaart, die fenomenaal diep ging voor zijn rol. Voor SHAME werd Fassbender opnieuw gevraagd, en opnieuw kreeg hij een rol waarvoor hij heel diep moest gaan
Fassbender speelt de seksverslaafde yup Brandon Sullivan, een dertiger die in New York woont. Sullivan heeft een obsessiecompulsieve stoornis, zoals psychiaters het zouden noemen: hij is voortdurend bezig met seks. Letterlijk dag en nacht. Op zijn werk, op weg naar zijn werk, in bars, en thuis natuurlijk. Hij denkt er niet alleen voortdurend aan, hij handelt er ook naar: als Sullivan niet aan het masturberen is, is hij wel op jacht naar een one-night stand.
Toegegeven, dat klinkt misschien vrij weerzinwekkend. En hoewel er behoorlijk wat full frontal nudity te zien is in SHAME, is de film niet obsceen. Het is in de eerste plaats een heftig drama over een eenzame man die zich geen raad weet met zijn gevoelens en zijn verleden. Een drama ook over de manier waarop hij daarmee probeert om te gaan - zeker nadat zijn instabiele en al even eenzame zus Sissy (een prachtige bijrol van de Britse Carey Mulligan) in zijn appartement intrekt. SHAME zal misschien niet iedereen bekoren - zeker niet de preutse Oscar-commissie - maar terecht kreeg de film vijf sterren van de Volkskrant.