Margin call

Kranten en actualiteitenprogramma’s raken al maandenlang niet uitgepraat over de financiële crisis, maar de filmwereld doet er vooral het zwijgen toe. Afgezien van de documentaire INSIDE JOB heeft deze crisis nog maar verrassend weinig films opgeleverd. En da’s wel jammer, zo bewijst het financiële drama MARGIN CALL van regisseur J.C. Chandor. Met een sterrencast laat Chandor - zelf een bankierszoon - de fascinerende ondergang zien van een bank op Wall Street. Hoewel er geen bedrijf met naam en toenaam wordt genoemd, is het met de kennis van nu niet zo moeilijk om daarin de beruchte Lehman Brothers te herkennen.
MARGIN CALL toont één cruciale dag uit het leven van die investeringsbank. Een bank in zwaar weer, want de film begint met een ontslagronde. Dan wordt plots duidelijk dat de bank in feite een wankel kaartenhuis is, gebouwd op drijfzand. Door foute financiële aannames staat het bedrijf op het punt van instorten, waarbij het velen in zijn val zal meenemen.
We zien hoe deze boodschap snel doordringt van de lagere echelons naar de hogere lagen. Ook zien we hoe iedereen er door wordt overvallen, en vervolgens vooral aan zijn of haar eigen hachje denkt. Dat klanten en de rest van de financiële wereld daar de dupe van worden - soit. Dit tot ontluistering van de klassieke bankier Sam Rogers (Kevin Spacey). Jarenlang was hij loyaal aan zijn werkgever, maar als het erop aankomt blijkt hij daar maar weinig aan te hebben. Wanneer zijn grote baas John Tuld (een mooi sinistere Jeremy Irons) arriveert, barst de financiële hel pas goed los.
Het maakt MARGIN CALL tot een spannende film, die bovendien aan het denken zet. Want volgens financieel specialisten is er sinds de val van Lehman Brothers in 2008 helaas nog weinig ten goede veranderd in de wereld van het snelle geld.