Melancholia

Het had maar een haar gescheeld of Lars von Trier had afgelopen voorjaar in Cannes de Gouden Palm gewonnen voor MELANCHOLIA. Volgens filmcritici was het misschien wel de mooiste en beste film die tijdens het festival draaide. Maar u zult het ongetwijfeld gelezen hebben: het liep allemaal heel anders. Het Deense enfant terible werd persona non grata in Cannes, nadat hij tijdens een persconferentie provocerende opmerkingen had gemaakt over Hitler. Daardoor ging de hoofdprijs naar het enigszins verwante drama TREE OF LIFE en moest Von Triers film het doen met een troostprijs voor hoofdrolspeelster Kirsten Dunst.
MELANCHOLIA opent met een prachtige proloog van bijna tien minuten, vol dromerige slowmotion-beelden en klassieke muziek van Wagner. Uiteindelijk zien we in deze proloog de apocalyps: de aarde vergaat door een botsing met de planeet Melancholia. Pas dan begint de eigenlijke film, waarin we kennis maken met de getroubleerde dertiger Justine (Kirsten Dunst). Zij lijdt aan zware depressies en is er zó slecht aan toe dat ze zelfs haar eigen trouwdag in de soep laat lopen. Ondanks alle hulp van haar uiterst stabiele zus Claire (Charlotte Gainsbourg). In het tweede deel van de film kantelt het perspectief, wanneer de aarde bedreigd wordt door de aanstormende planeet. Dan is het Claire die in een crisis belandt doordat het einde der tijden nadert, terwijl haar mentale tegenpool Justine daar juist vrede mee heeft. Het einde van de wereld betekent immers ook het einde van haar klachten.
Of alle reuring in Cannes de film goed of kwaad heeft gedaan zal wel nooit duidelijk worden. Feit blijft dat MELANCHOLIA een haast onwaarschijnlijk mooie film is - visueel én inhoudelijk - waarin Von Trier laat zien wat een zware depressie kan doen met mensen. Saillaint is dat de Deen zowel deze film als zijn geruchtmakende voorganger ANTICHRIST maakte als therapie om zijn eigen depressiviteit te overwinnen.