Somewhere

Zelden zijn vorm en inhoud zo goed samengegaan als in SOMEWHERE, de vierde speelfilm van Sofia Coppola. Haar portret van het lege bestaan van een uitgerangeerde B-acteur heeft een hele lege en lome film opgeleverd. Dat lijkt misschien geen aanbeveling, maar het maakt SOMEWHERE juist van begin tot eind intrigerend.
De film volgt een korte periode uit het leven van Johnny Marco (Stephen Dorff), een dertiger die zijn dagen slijt in Chateau Marmont, een roemrucht hotel voor rijke Hollywood-dropouts. Johnny zit in een flinke dip: zijn huwelijk is op de klippen gelopen, hij heeft weinig werk en hij zoekt zijn toevlucht tot alcohol, sigaretten, vluchtige seks en rondrijden in zijn bling-bling Ferrari. Op een dag staat zijn jonge puberdochter Cleo (Elle Fanning) voor de deur, omdat zijn ex teveel sores heeft om voor haar te zorgen. Dit verandert Johnny’s leven: plots moet hij weer de zorgzame vader spelen die zijn dochter op sleeptouw neemt. Met vallen en opstaan gaat hem dat wonderwel goed af, en dat zet Johnny aan het denken over zijn zinloze bestaan.
Naar verluidt kon Sofia Coppola uit eigen herinneringen putten voor SOMEWHERE. Zelf bracht zij met haar beroemde vader Francis een groot deel van haar jeugd door in hotels en werd ze toen voortdurend meegenomen van hot naar her. Dat heeft haar gelouterd, want net als in THE VIRGIN SUICIDES en LOST IN TRANSLATION blijkt ze een scherp oog te hebben ontwikkeld voor gecompliceerde relaties. Met SOMEWHERE bevestigt Coppola dan ook haar grote regietalent.